Zal acceptatie sterk genoeg kunnen zijn?
Toen
ik een jaar of 10 geleden in therapie was voor mijn angst voor afgesloten
ruimtes (toen was de trein het probleem) lag erg de nadruk op rationele analyse
van gedachten. Je moest de gedachte identificeren en er dan vragen over gaan
stellen, zoals ‘is dit echt waar?’, en ‘is het waarschijnlijk?’ Ik dacht
bijvoorbeeld dat juist de trein waar ik in zou zitten kapot zou gaan en ik uren
in de trein vast zou zitten. Het antwoord op de vraag ‘is dit echt waar’ is in het
grootste gedeelte van de gevallen natuurlijk ‘nee’. En dat beantwoordt meteen
de tweede vraag dat het heel onwaarschijnlijk is. Zelfs als de trein ergens
stil komt te staan is de reden in het overgrote deel van de gevallen een rood
sein omdat een andere trein nog over het spoor rijdt en rijdt de trein waar ik
inzit na luttele seconden of hoogstens minuten weer verder. Toch voel ik nog
steeds spanning opkomen als ik in een trein zit en hij gaat (niet bij een
perron) stilstaan. Ik weet dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat hij de
komende uren niet meer van die plek afkomt, maar ik ben er toch bang voor.
Daarom
vind ik het fijn dat tegenwoordig niet meer alleen de nadruk lijkt te liggen op
rationele analyse van gedachten, maar dat ook een andere manier van omgaan met
gedachten die angst oproepen wordt aangeraden. Deze manier is de acceptatie van
de gedachten die je hebt. In plaats van in te gaan tegen gedachten door je af
te vragen of ze wel waar of waarschijnlijk zijn, is het bij deze methode de
bedoeling dat je de gedachten die bij je opkomen accepteert zoals ze zijn. Het
idee is dat je geest constant gedachten produceert, maar dat je niet in alle
gedachten mee hoeft te gaan. Niet alle gedachten zijn relevant of nuttig. Je
kunt ze gewoon bekijken en er niets mee doen. In theorie vind ik dit een
prachtig inzicht en ben ik er van overtuigd dat het goed zou kunnen werken.
Het
probleem is dat dit zo ontzettend moeilijk is. Bij alle adviezen over
acceptatie ben ik nog nergens een stappenplan tegengekomen hoe je dat dan
precies doet. Want je kunt wel denken: ik accepteer het, maar doe je dat dan
per definitie ook echt? Acceptatie is in mijn ogen meer een gevoel dat je echt vindt
dat iets er mag zijn, en dat krijg je niet alleen maar door erover te denken.
Ik weet dan ook niet of ik mijn angstgedachten en gevoelens in het vliegtuig en
vlak voordat ik in het vliegtuig stap zal kunnen accepteren. Ik wil het heel
graag maar zal ik het kunnen?
Reacties
Een reactie posten