Zal acceptatie sterk genoeg kunnen zijn?

Toen ik een jaar of 10 geleden in therapie was voor mijn angst voor afgesloten ruimtes (toen was de trein het probleem) lag erg de nadruk op rationele analyse van gedachten. Je moest de gedachte identificeren en er dan vragen over gaan stellen, zoals ‘is dit echt waar?’, en ‘is het waarschijnlijk?’ Ik dacht bijvoorbeeld dat juist de trein waar ik in zou zitten kapot zou gaan en ik uren in de trein vast zou zitten. Het antwoord op de vraag ‘is dit echt waar’ is in het grootste gedeelte van de gevallen natuurlijk ‘nee’. En dat beantwoordt meteen de tweede vraag dat het heel onwaarschijnlijk is. Zelfs als de trein ergens stil komt te staan is de reden in het overgrote deel van de gevallen een rood sein omdat een andere trein nog over het spoor rijdt en rijdt de trein waar ik inzit na luttele seconden of hoogstens minuten weer verder. Toch voel ik nog steeds spanning opkomen als ik in een trein zit en hij gaat (niet bij een perron) stilstaan. Ik weet dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat hij de komende uren niet meer van die plek afkomt, maar ik ben er toch bang voor.

Daarom vind ik het fijn dat tegenwoordig niet meer alleen de nadruk lijkt te liggen op rationele analyse van gedachten, maar dat ook een andere manier van omgaan met gedachten die angst oproepen wordt aangeraden. Deze manier is de acceptatie van de gedachten die je hebt. In plaats van in te gaan tegen gedachten door je af te vragen of ze wel waar of waarschijnlijk zijn, is het bij deze methode de bedoeling dat je de gedachten die bij je opkomen accepteert zoals ze zijn. Het idee is dat je geest constant gedachten produceert, maar dat je niet in alle gedachten mee hoeft te gaan. Niet alle gedachten zijn relevant of nuttig. Je kunt ze gewoon bekijken en er niets mee doen. In theorie vind ik dit een prachtig inzicht en ben ik er van overtuigd dat het goed zou kunnen werken.

Het probleem is dat dit zo ontzettend moeilijk is. Bij alle adviezen over acceptatie ben ik nog nergens een stappenplan tegengekomen hoe je dat dan precies doet. Want je kunt wel denken: ik accepteer het, maar doe je dat dan per definitie ook echt? Acceptatie is in mijn ogen meer een gevoel dat je echt vindt dat iets er mag zijn, en dat krijg je niet alleen maar door erover te denken. Ik weet dan ook niet of ik mijn angstgedachten en gevoelens in het vliegtuig en vlak voordat ik in het vliegtuig stap zal kunnen accepteren. Ik wil het heel graag maar zal ik het kunnen?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat is willen?

Vertrouwen