Vertrouwen

Inmiddels vertrouw ik niet meer op mezelf dat ik het gevoel dat dit me geeft niet zo erg ga vinden dat ik er alles voor over heb om het op te laten houden. De gedachte dat ik dan Washington nooit ga zien is dan zeker niet sterk genoeg om me toch vol te laten houden. En dat ik eerder gezegd heb dat ik het durf al helemaal niet. Er zijn ergere dingen dan een plek niet zien (en ook dan op een eerdere uitspraak terugkomen). Het gevoel overtuigt me simpelweg dat ik het niet wil doen, dat dit het niet waard is. Ik kan wel bedenken dat dit slechts een gevoel is, maar dat maakt geen verschil.

Ik heb geen vertrouwen in mezelf omdat ik eerder soms wel ben gegaan als ik bang was en soms niet. Ik wilde niet met de trein naar Bremen naar een congres, maar ik ben wel gegaan. Ik wilde niet met de trein naar Dresden naar een congres, en ik ben niet gegaan. Ik durfde niet met de bus naar Rome, maar ik ben wel gegaan. Ik durfde niet met de trein naar Rome, en ik ben niet gegaan. Ik maakte me enorme zorgen over de trein naar Londen, maar ik ben toch gegaan. Ik maakte me enorme zorgen over de trein naar Munchen, en ik ben niet gegaan.

Ook heb ik eerder gevlogen. Het is een paar keer gelukt. Maar ook heb ik eerder een geboekte vliegreis afgezegd. En wat ik me de laatste tijd heel erg herinner is dat ik op de locatie waar ik was door de vliegreizen die ik wel gedaan heb niet blij was. Dit is natuurlijk enorm een gefabriceerde reden om maar tot de conclusie te komen dat ik niet moet gaan, maar dat maakt het niet minder waar. Ik was daar enorm gespannen omdat ik nog terug moest.

Ik weet dus niet of ik zal gaan. Ik weet niet welke kant het deze keer op valt. Maar ik heb geen vertrouwen in mezelf dat ik sterker ben dan het gevoel. Helaas.