In de lift

Ik ben vandaag in de lift geweest. We zijn naar het ziekenhuis gefietst, hebben daar de fiets weggezet en zijn naar binnen gegaan. Toen ging ik natuurlijk nog even naar de wc (slot ging soepel) en daarna zijn we naar de liften gelopen. Het voelde onwerkelijk. Ik ben echt jaren niet in de lift geweest, maar ik had besloten dat ik het zou gaan doen, dus ik drukte op het knopje. De lift kwam snel en de deuren gingen open. Hij was helemaal leeg; er was geen excuus om er niet in te gaan. Ik ben ingestapt en heb op het knopje van de eerste verdieping gedrukt. De deuren bleven te lang open. Ik wilde er nog uit, maar ze gingen toch dicht. Ik zat erin. Ik dacht dat hij niet bewoog. Ik dacht ‘hij doet het niet’, maar hij ging toch omhoog. Hij zoemde ontzettend hard. Hij remde weer. De deuren gingen nog niet open. Ik dacht dat ze niet meer open zouden gaan, maar ze gingen toch open. Ik ben uitgestapt.
 
Ik wilde niet nog een keer. Ik had bedacht dat ik 3 keer erin zou gaan, maar ik wilde niet nog een keer. Eigenlijk hoop je dat als je dan een keer datgene doet waar je zo bang voor bent dat dat bevrijdend voelt, dat je hebt gemerkt dat het niet gevaarlijk is en je dus minder bang bent. Maar ik had het vooral vreselijk gevonden en wilde niet nog een keer. Toch bedacht ik ook vrijwel meteen dat ik nog een keer moest. Ik had gezegd 3 keer dus als ik dat niet zou kunnen, als ik dan niet zou doen, dan zou ik ook niet in het vliegtuig gaan. Ik moest het kunnen doen terwijl ik het niet wilde.
 
Dus we liepen naar beneden en ik drukte weer op het knopje. Een andere lift kwam (ik had liever dezelfde gehad). Twee oudere dames stapten ook in (maar de lift was meer dan ruim genoeg dus dat was nog steeds geen excuus). Weer stond ik erin. Weer gingen de deuren dicht. Hij ging omhoog. Deze schudde een beetje. Dat kan niet goed zijn. Hij kwam aan. De deuren gingen open en ik er weer uit.
 
Ik wilde niet nog een keer. Er was niets veranderd. Ik wilde niet maar met het niet willen moest ik het nog een keer doen. Weer naar beneden, weer het knopje en weer een andere lift. Nog een keer ingestapt en de deuren dicht, omhoog en de deuren open. Nu was het genoeg. Ik was 3 keer geweest en dat was genoeg voor vandaag. We liepen weg. De angst was zeker niet minder geworden, maar ik had wel gedaan wat ik voor het vliegtuig ook zou moeten doen: het toch doen terwijl je niet wil, terwijl je er heel bang voor bent.    

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zal acceptatie sterk genoeg kunnen zijn?

Toen ik een jaar of 10 geleden in therapie was voor mijn angst voor afgesloten ruimtes (toen was de trein het probleem) lag erg de nadruk op rationele analyse van gedachten. Je moest de gedachte identificeren en er dan vragen over gaan stellen, zoals ‘is dit echt waar?’, en ‘is het waarschijnlijk?’ Ik dacht bijvoorbeeld dat juist de trein waar ik in zou zitten kapot zou gaan en ik uren in de trein vast zou zitten. Het antwoord op de vraag ‘is dit echt waar’ is in het grootste gedeelte van de gevallen natuurlijk ‘nee’. En dat beantwoordt meteen de tweede vraag dat het heel onwaarschijnlijk is. Zelfs als de trein ergens stil komt te staan is de reden in het overgrote deel van de gevallen een rood sein omdat een andere trein nog over het spoor rijdt en rijdt de trein waar ik inzit na luttele seconden of hoogstens minuten weer verder. Toch voel ik nog steeds spanning opkomen als ik in een trein zit en hij gaat (niet bij een perron) stilstaan. Ik weet dat het hoogst onwaarschijnlijk is da
Meer lezen

Wat is willen?

Wat zou het veel makkelijker zijn als ik gewoon niet op reis zou willen. Als ik, als er nog niet geboekt is en ik gewoon mijn leven leef, niet zou denken, “het zou toch wel heel leuk zijn om Washington een keer te bezoeken”. Maar op dat moment lijkt het me ook daadwerkelijk heel leuk. Dan ben ik ervan overtuigd dat ik daar wil rondlopen en zien hoe het er in het echt uitziet. Ik weet op dat moment ook dat de overtuiging dat ik ernaartoe wil later aan het wankelen gebracht zal worden, maar nog steeds kan ik dan denken: “maar dat is de moeite waard, want ik wil het heel graag een keer zien” en ook: “maar dan ga ik straks dood zonder Washington een keer gezien te hebben en dat wil ik toch ook niet”. Inmiddels is deze wil echter sterk verzwakt. Hij is er nog wel, en ik wil ook dat deze wil de sterkste gaat zijn. Maar ik kan niet ontkennen dat ik tegelijkertijd niet wil. Dat ik er ook van overtuigd ben dat reizen gewoon niets voor mij is en dat ik tevreden moet zijn met mijn leven zoals h
Meer lezen

Vertrouwen

Inmiddels vertrouw ik niet meer op mezelf dat ik het gevoel dat dit me geeft niet zo erg ga vinden dat ik er alles voor over heb om het op te laten houden. De gedachte dat ik dan Washington nooit ga zien is dan zeker niet sterk genoeg om me toch vol te laten houden. En dat ik eerder gezegd heb dat ik het durf al helemaal niet. Er zijn ergere dingen dan een plek niet zien (en ook dan op een eerdere uitspraak terugkomen). Het gevoel overtuigt me simpelweg dat ik het niet wil doen, dat dit het niet waard is. Ik kan wel bedenken dat dit slechts een gevoel is, maar dat maakt geen verschil. Ik heb geen vertrouwen in mezelf omdat ik eerder soms wel ben gegaan als ik bang was en soms niet. Ik wilde niet met de trein naar Bremen naar een congres, maar ik ben wel gegaan. Ik wilde niet met de trein naar Dresden naar een congres, en ik ben niet gegaan. Ik durfde niet met de bus naar Rome, maar ik ben wel gegaan. Ik durfde niet met de trein naar Rome, en ik ben niet gegaan. Ik maakte me enorme zo
Meer lezen